“Nooit gebroken moed”

Annie Tanghe herdenkt vader met dichtbundel

KORTEMARK – Annie Tanghe, afkomstig uit Kortemark, schreef drie jaar na haar boek ‘Geen verklikking’ de dichtbundel ‘Nooit gebroken moed over de repressie na Wereldoorlog II. In een tiental gedichten uit ze haar gevoelens over het onrecht dat haar vader destijds is aangedaan.

Annie Tanghe (67) werd geboren in Kortemark op 20 april 1940. Ze stond 35 jaar in het onderwijs en woont in Gullegem. Annie verliet Kortemark 42 jaar geleden maar komt er nog regelmatig. Haar vader Jules stierf op 12 januari 2000 maar ook nu heeft ze in Kortemark en omgeving nog veel contacten. Zoon Steven Kimpe woont in Gits, broer Jan Tanghe woont in Brugge. Eerder schreef Annie Tanghe de dichtbundels ‘Lofleid voor een stille gek’ en ‘De kleine dwaasheid’. In 2004 schreef ze ‘Geen verklikking’, een eerherstel aan haar vader die na de Tweede Wereldoorlog werd gevangengenomen, onterecht beschuldigd van collaboratie.

Zittend op de stoep

Op 8 september 1944 is Annie Tanghe een 4,5 jaar jonge kleuter, dol op haar vader die in haar ogen alles kan, van speelgoed herstellen tot meegaan in de fantasie van een kind. Op die dag viert Kortemark de bevrijding. Het is de dag waarop Jules opgehaald wordt door de Witte Brigade, op beschuldiging van collaboratie. Annie zit op de stoep. “Ik herinner me dat moment nog heel goed,” aldus Annie. “De joelende massa als vader in de beestenwagen stapt, mijn woede op moeder omdat ze mijn vader zo maar laat meegaan… Achteraf zat ik uren op de drempel van het huis naar rechts te kijken. Langs daar was de wagen weggereden, langs daar zou hij ook terug komen, dacht ik in mijn kinderlijke onschuld. “Ons werd beloofd dat vader binnen de 24 uur weer thuis zou zijn,” vertelt Annie. “Daar verwijs ik naar in een van de gedichten: “Hoelang duurt 24 uur voor een kind?”

Slechte gezondheid

“We wisten niet waar ze mijn vader naartoe hadden gestuurd. Achteraf bleek dat hij naar het gemeentehuis van Handzame was gebracht en van daaruit naar het St.-Aloysiuscollege van Diksmuide, tijdens de oorlog bezet door de Duitsers. Pas na drie weken kon hij een briefje buitensmokkelen en kon moeder hem bezoeken. Vader was erg vermagerd want het college was niet voorzien in de opvang van gevangenen. Vandaar werd hij overgebracht naar de school de Rozenkrans in Oostduinkerke. Het eten was er beter en vader werd er goed behandeld. Op vrijdag 28 februari 1945 kwam vader vrij, net op tijd voor de begrafenis van zijn vader,” vat Annie het verhaal verder samen. ”Maar op 15 mei werd hij opnieuw opgehaald. ‘Voor zijn eigen veiligheid’, werd gezegd. Tot 7 september verbleef hij in Sint-Kruis. Toen hij vrijkwam was hij er slecht aan toe.”

“Uniek document”

In 2004 schreef Annie ‘Geen verklikking’. Daarin beschrijft ze haar zoektocht om inzage i het dossier van haar vader en kan ze een reconstructie maken van de naakte feiten. “Aan de familieleden van repressieslachtoffers wordt weinig aandacht gegeven. Ook ik had emotioneel het gebeurde niet verwerkt. Vandaar dat ik een eerste gedicht schreef en toen een tweede. Uiteindelijk werden het er tien. De titel ‘Nooit gebroken moed’ komt uit het gedicht van Louis Pirijns ‘Gebed voor een vaderland’. Naar mijn gevoel is dit hoofdstuk nu afgesloten, het schrijven heeft me deugd gedaan.”
Om haar dichtbundel te illustreren, ging Annie op zoek naar passende foto’s. “Daarvoor nam ik contact op met het vroegere interneringskamp in St.-Kruis-Brugge, nu een marinekazerne. Ik wist dat er nog originele muurschilderingen te vinden waren, gemaakt door enkele gevangenen. Ik werd er buitengewoon vriendelijk ontvangen en mocht er foto’s nemen. De foto’s zijn nooit eerder gepubliceerd en normaal gezien ook niet te bezichtigen. Bovendien worden de barakken binnenkort gerenoveerd en zullen de schilderijen verdwijnen. Uiteindelijk is dit een uniek document geworden.”

Trui Lievens
Krant van West-Vlaanderen, Actueel, vrijdag 7 maart 2008

Nooit gebroken moed is niet meer te verkrijgen.